Zanim przejdziemy do relacji z maratonu, zapraszam na mały kącik muzyczny...
Nie tak -te słowa w dużej mierze oddają to co się wydarzyło przed i po starcie 29. Maratonu Wrocławskiego, a co się tyczy mojej skromnej osoby. Ale może po kolei...
Przede wszystkim mieliśmy się wybrać do stolicy Dolnego Śląska całą trzyosobową rodzinką. Już od kilku miesięcy byliśmy umówieni z pewną rodziną autochtonów na wspólny weekend przy okazji mojej "przebieżki po mieście". Na tydzień przed maratonem okazało się niestety, iż na skutek ciągu niefortunnych zdarzeń Autochtoni nie zdążyli skończyć remontu i nie będą mieli jak nas ugościć. Szybka decyzja - szukamy hotelu, w którym moglibyśmy przenocować, a z Autochtonami spotkamy się na mieście. "Wiśta wio, łatwo powiedzieć". Na rzeczony weekend we Wrocławiu oprócz maratonu zaplanowano bokserską walkę stulecia i jeszcze Europejski Kongres Kultury. Zatem hotel, a właściwie pokój w OSiRze zarezerwowaliśmy sobie... w pobliskich Obornikach. I wtedy nadeszła wiadomość, że cała trójka Autochtonów leży w łóżkach z gorączką - normalnie masakra i rzeź niewiniątek...
Do Wrocławia pojechałem zatem sam. Nocowałem u kolegi z pracy - a tak konkretnie ugościł mnie jego syn, gdyż kolega z małżonką wybyli na wakacje (zamiast zostać i mi kibicować..). A lokalizacja genialna, bo 1,5 km od stadionu olimpijskiego. W noc przed maratonem spałem bardzo dobrze, choć sny miałem dziwne - śniło mi się, że maraton przełożyli na poniedziałek i musiałem dzień dłużej zostać.Obudziłem się o szóstej, zjadłem śniadanie i udałem się w okolice miejsca zawodów. Bez problemu zaparkowałem samochód - tu podkreślić trzeba świetna organizację, której dobrze zorganizowane parkingi, to nie jedyny przejaw - i jąłem się szykować do startu. Już rozgrzewka dał mi przedsmak tego, co mnie czeka na trasie - ledwo się chwilę poruszałem, a już byłem cały mokry. Ponieważ (a jakże) zapomniałem zabrać balsamu z filtrem UV, poczęstowałem się bandamką z logo akcji Polska Biega, by choć prowizorycznie zabezpieczyć kark przed spieczeniem na słońcu. Ustawiłem się za zającami na 4:15 i czekałem na sygnał do startu.
Ruszyliśmy punkt dziewiąta - to znaczy elita ruszyła, bo my szarzy biegacze musieliśmy odczekać swoje, w zależności od tego, kto jak daleko od linii startu się znalazł. A że było nas ponad trzy tysiące, minęła chwila zanim na dobre zaczęliśmy przebierać nogami. Na początku oczywiście tłoczno, lecz w miarę mijania pierwszych tablic z oznaczeniami kilometrów robiło się coraz luźniej. Upał nie dawał się jeszcze tak bardzo we znaki, a jednak wszyscy szukali cienia. W okolicach ósmego kilometra stało się coś, czego nie planowałem, a mianowicie wyprzedziłem nieco pacemakerów. Pilnowałem jednak by byli cały czas za moimi plecami, co miało mi dać gwarancję, że nie szarżuję. Kilometr dalej, pozwoliłem sobie na małą ekstrawagancję - na pobliskiej ławce para nowożeńców robiła sobie zdjęcia, zbiegłem więc na chwilę z trasy by na jedno (lub dwa) się z nimi załapać (na mam nadzieję, że mnie namierzą po numerze startowym i mi je przyślą). Ale potem byłem już grzeczny. Do półmetka biegło się wręcz rewelacyjnie, a upał wcale się tak we znaki nie dawał. Irytowałem się nieco jedynie na punktach odżywczych i odświeżania. Większość biegaczy bowiem traktowała je jak bufet niemalże i zamiast wziąć kubek z wodą (względnie zmoczyć gąbkę) i zrobić miejsce kolejnym osobom, urządzała sobie "standing party".
Skoro już jesteśmy przy podirytowaniu, po drodze można było obserwować skrajne reakcje wrocławian na biegaczy. Od dopingu i słów wsparcia (a nawet i podziwu) aż do obelg, bo przecież zatrzymaliśmy cały ruch. Faktem jest, że w żadnym z miast, po którym przyszło i w mojej krótkiej "karierze" maratończyka biegać, nie widziałem aż takich korków. Ale trudno nie przyznać też racji, przypadkiem zasłyszanej opinii jednego z pilnujących trasy policjantów: "Co roku to samo zaskoczenie - maraton..."
A moje kłopoty zaczęły się w okolicach trzydziestego kilometra. To chyba i tak późno, bo po półmetku, gdy zaczęło się niczym nieosłonięte pasmo wiaduktów (czyli podbiegów), miałem wrażenie, że biegnę jako jeden z nielicznych. Gdy trzydziestka była już coraz bliżej i mnie biegło się coraz ciężej. Nie miałem skurczy, ani nic z tych rzeczy, ale temperatura stawała się nie do wytrzymania (na jednym z wiaduktów termometr pokazywał temperaturę nawierzchni 43 st.C) a ja miałem wrażenie, że nie mam w ciele ani kropli wody. Wytrwałem do punktu odżywczego na trzydziestym kilometrze. Pomyślałem, że zatrzyma się by się porządnie napić - pomyślałem też od razu, że będę tej decyzji żałował (i oczywiście miałem rację). Do rytmu, z którego sam się wybiłem, oczywiście już nie wróciłem, ale włączyłem tryb "zdroworozsądkowy" i powtarzałem sobie, że nie przyjechałem do Wrocławia po wynik, i nie ma sensu, żebym robił sobie krzywdę. Starałem się zatem przebierać nogami, przechodząc do marszu na podbiegach oraz by się odświeżyć i napić, a piłem dużo (jak się okazało chyba nawet za dużo, bo już po biegu zmierzono mi zawartość tłuszczu i wody w organizmie i okazało się, że to pierwsze jest poniżej normy, a to drugie powyżej). I tak udało się dotrzeć do ostatniej prostej, gdzie zamajaczył stadion, do mych uszu dobiegł głos spikera i odnalazły się niewykorzystane rezerwy (a może raczej nędzne resztki) energii. Fantastyczny doping kibiców na ostatnich 195 metrach sprawił, że wręcz mnie odrobinę poniosło i doszło do tego, że po przekroczeniu mety musiało mnie na chwilę "przejąć" dwóch wolontariuszy. Ale chwilę wcześniej odnotowałem swój czas netto: 4:21:10 - plan minimum (lepiej niż w Krakowie) został zatem osiągnięty, choć ledwo co...
Podsumowanie
Każdy ma to co chce, jeden więcej drugi mniej.
W życiu często bywa tak, raz do przodu a raz wspak
Czyli trzeba mierzyć siły na zamiary i godzić się w tym, że okoliczności nie zawsze będą sprzyjające.
Każdy wie, to co wie. Bywa dobrze, bywa źle.
W życiu czasem trzeba wiedzieć, kiedy wstać, a kiedy siedzieć.
Czyli trzeba, bazując na swoich doświadczeniach, wiedzieć, kiedy po prostu trochę odpuścić.
Już zupełnie na zakończenie muszę przyznać, że choć nieco bolało, wynik o "zaledwie" sześć minut gorszy od pierwotnie zaplanowanego, w tych okolicznościach (zwłaszcza aury) bez fałszywej skromności poczytuję sobie z mój mały sukces. Muszę też, choć przede wszystkim chcę, podziękować wszystkim, którzy mnie wspierali we wszelki możliwy sposób, przed, w trakcie i po moim czwartym maratonie - Wielkie Dzięki!
PS. Żałuję tylko, że na expo nie było pana Skarżyńskiego - w sobotę obchodziłem swoje urodziny i liczyłem, że sprawię sobie prezent w postaci jego książki o maratonie (najlepiej z urodzinową dedykacją)...
Na początek napiszę, że nie jestem stałym czytelnikiem Playboya, jakoś nie widzę tego pisma. Tak wiem, wielu przytoczy argument, że "Playboy, to nie tylko gołe baby". Wydaję mi się jednak, że wartościowe pismo można stworzyć bez gołych bab... Ale raz jeden się skusiłem. Skusiła mnie informacja, że w najnowszym numerze znalazł się dodatek zredagowany przez twórców portalu Bieganie.pl.
