18 lutego 2013

Raz lepiej, raz gorzej

Minione dwa tygodnie bardzo dobrze pokazują, że czasem po dniach zaliczanych do tych mniej udanych, przychodzą te, które dają satysfakcję. Z lekką nutką niedosytu, ale jednak satysfakcję.

Tydzień widniejący w moim planie treningowym jako szesnasty widniał w owym planie jako tydzień odpoczynku i regeneracji. Tylko po czym? Po choróbsku i nieudolnych próbach powrotu do regulanej aktywności? Niech i tak będzie. A zatem tydzień OiR jako zacząłem we wtorek o świcie (jak już raz czy dwa pisałem, wolę wyjść wcześnie rano niż zbyt późno wieczorem). W planie miałem trening techniki szybkości czyli czterystumetrówki na określonej kadencji. Zdążyłem zrobić półtora takiego rytmu, gdy telefon informujący o tym, że obie moje córki postanowiły urządzić sobie przerwę w spaniu o piątej nad ranem, ściągnął mnie z biegowego nieba na ziemię rodzicielskich powinności. Aby odbić sobie to niepowodzenie wieczorem wsiadłem na rower. Na godzinkę. Zasnąłem nawet z siebie zadowolony.
W czwartek zamiast na bieganie (było by to bardziej sensowne, bo w sobotę zamierzałem pobiec piątkę w ramach cyklu zBiegiemNatury) do lasu poniosło mnie na basen. Miałem za sobą dzień pracy szkoleniowca i konsumpcję pięciu (!) pączków i nie wiem czy to przez te pączki, czy przez niespotykany tłok na basenie (oba te aspekty powinny raczej przeszkadzać) pływało mi się rewelacyjnie. W niewiele ponad pół godziny przepłynąłem dziewięćset metrów (wciąż jeszcze daleko jednak do momentu, w którym takie dystanse będę przebiegał ciągiem), uznałem zatem, że zasłużyłem na pączka numer sześć. Bieganie nadrobiłem w piątek przed śniadaniem. Ale dokładając do czwartkowego pływania jedenaście kilometrów quasi zabawy biegowej (spokojnego biegu z kilkoma przyspieszeniami na tzw. siodłach) chyba raczej nie spaliłem nadwyżki spożytych w czwartek kalorii (zwłaszcza, że w ów czwartek miał również miejsce całkiem obfity obiad i trzydaniowa kolacja).
W sobotę miał być test formy w postaci startu na pięć kilometrów. Ale była samospełniająca się przepowiednia. Zapisując się na zawody przekonywałem sam siebie, że i tak pewnie, jak zwykle, coś się w sobotę wydarzy (bo ta jedenasta, to taka głupia godzina - nie mogą robić tych zawodów o dziewiątej?) i nie dotrę. I się wydarzyło - wedle życzenia. Mniejsza już co, ale przepowiednia się spełniła, bo jako samospełniająca się nie miała po prostu innego wyjścia. Na osłodę weekendu zakończyłem go kolejną godziną (przedłużoną o całe siedem minut) na rowerze w towarzystwie czwórki hobbitów i spółki (tym razem Dwie wieże). Tydzień biegowy bez szału. Statystyki nadrabia ilość aktywności w liczbie pięć.

Kolejny tydzień był mniej zróżnicowany, za to bardziej udany biegowo. Tu udało się wyrobić 100% normy. Pierwsze wyjście we wtorek - wytrzymałość siłowa. Po rozgrzewce bieg ciągły w czwartej strefie by na koniec wejść na pięć minut w strefę piątą. Na koniec oczywiście schłodzenie.
Od czwartku byłem poza domem, a wywiało mnie aż do Rzeszowa. Po dotarciu tam odwiedziłem najbliższy fitness klub by zrobić rytmy na bieżni mechanicznej. Sześć razy po sześć minut z czego dwie pierwsze w czwartej, a kolejne cztery w piątej strefie. Nieco irytujące jest konieczność ciągłej manipulacji przy prędkości pracy bieżni, gdy tętno wychodzi poza wartości graniczne. I tylko szóste powtórzenie udało się zrobić bez ani jednej korekty, bo dryf tętna był taki, że niemal płynnie przechodziło w takie wartości jak trzeba. Nawiasem mówiąc, wciąż zastanawiam się, jak tego typu trening będzie wyglądał w terenie. Być może przekonam się już jutro.
W piątek korzystając z wolnego przedpołudnia udałem się na pobliski mojemu hotelowi basen. Później już, w rozmowie z naszym przedstawicielem na Podkarpacie, dowiedziałem się, co na ten basen sprzedaliśmy i jakie tam były problemy techniczne. Nawiasem mówiąc miałem tam też nieco śmieszną sytuację, bo ratownik nie chciał mnie na początku wpuścić do niemal pustego basenu (dwie osoby w nim akurat przebywały i to na tym samym torze), bo przyszedłem dziesięć minut przed tzw. wejściem.
Weekend, a sobota konkretnie, stanęła pod znakiem czegoś co z założenia miało być zabawą biegową. A w praktyce była godzina konwersacyjna (dosłownie i w przenośni), kolejna z próbą podkręcenia tempa zakończoną ostatecznie kryzysem energetycznym, ale w ostatnich dwóch kwadransach udało mi się zrobić jeszcze trzy dynamiczne przyspieszenia z KOW dochodzącym do 9 a tętnem do 170.

Postęp zatem jest - okres rozbudowy (czyli redukcji ilości na rzecz intensywności) się rozkręca. Ale na koniec muszę się z Wami podzielić jedną obserwacją, a nawet refleksją. Faktem jest, że przy moim trybie życia (rodzicielstwo, zawód wymagający pracy w dosyć nieregularnych godzinach) nie zawsze łatwo realizować zamierzenia treningowe. Niemniej złapałem się na tym jak często użalam się nad sobą, czy też, inaczej to ujmując, używam reaktywnego języka (to a tamto nie udało się przez to i siamto). I stwierdziłem, że muszę to zmienić. Nie spodziewam się, że dzięki temu nagle wszystko zacznie mi wychodzić, ale w końcu są w życiu sprawy ważniejsze i te mniej ważne i nie ma co płakać nad straconym treningiem, skoro postawiło się na coś o wyższym osobistym priorytecie. A zatem (przede wszystkim sam sobie) obiecuję poprawę.

Sobie też, jak i Wam życzę miłego tygodnia i podkręcenia statystyk treningowych (zacząłem dziś czytać książkę o statystyce...).

9 komentarzy:

  1. I tak dobrze sobie dajesz radę jak na tak "młodego" tatusia - w sensie potem będzie łatwiej bo teraz pociechy potrzebują więcej opieki. Dla treningu dobrze robią te twoje wyjazdy - wtedy masz szanse sobie odbić stracone treningi. Ciekawe jak wyjdzie w Łodzi - teraz będą kluczowe tygodnie bo chyba zwykle 2 miesiące przed są najcięższe treningi? Powodzenia!

    OdpowiedzUsuń
  2. rybie powinno być chyba trybie.

    Pozdrawiam i wytrwałości życzę. ;]

    OdpowiedzUsuń
  3. To prawda co pisze Leszek, im dzieciaki starsze, tym łatwiej. U nas (lat 7 i 14) po prostu wychodzimy na trening weekendowy i zostawiamy ich z grą np. na PS3, sprawdziwszy uprzednio kurki, potencjalne żelazka, i zostawiwszy szamkę oraz podstawowe instrukcje co robic gdy mamy i taty nie ma w domu. Też więc uważam że nieźle sobie radzisz, bo twoje córy malutkie są przecież. Powodzenia w dalszej fazie przygotowań! (a co to jest KOW 9?):)

    OdpowiedzUsuń
  4. Najważniejsze, że nie odpuszczasz :) A usprawiedliwień każdy czasami (a nawet często) szuka. Chociaż myślę, że zmiana nastawienia pomoże docenić fakt, że jednak robisz te treningi najsumienniej jak możesz :)

    OdpowiedzUsuń
  5. spoko Bartek:)nie masie co rozczulać;) tylko do przodu:)Dasz radę!!! A z dziećmi hi, hi... już kiedyś pisałem: "małe dzieci mały kłopot, duże dzieci duży kłopot";)pozdrówka:)

    OdpowiedzUsuń
  6. Nie było treningu, to nie było. Następny za to będzie i nie ma co dramatyzować. I tak wychodzi ci ich sporo przy dwójce niewielkich pociech!

    OdpowiedzUsuń
  7. Ciekawy blog, dodaję do obserwowanych. Sam zaczyman blogowanie w podobnej tematyce. Zapraszam http://nomorepainbitch.blogspot.com

    OdpowiedzUsuń
  8. Nieustanie podziwiam łączenie treningu z wychowaniem dzieci, szczególnie na początku, kiedy potrzebują masy uwagi :)

    OdpowiedzUsuń
  9. @Leszek, faktycznie wyjazdy służbowe są "pomocne". I tak mnie nie ma w domu, więc staram się "wycisnąć" z tego ile się da...
    @Anonimowy, dzięki za czujność, już poprawiłem :-)
    @Ava, KOW to dziesięciostopniowa klasyfikacja odczuwanego wysiłku - pisałem kiedyś o tym.
    @Gosh, cały witz polega na ty, aby się nie usprawiedliwiać, a wybierać rzeczy najważniejsze :-)
    @tete, Emilia, macie jak zawsze rację!
    @Nomorepainbitch, dziękuję.
    @Adam, podobno najwięcej czasu mają osoby najbardziej zajęte ;-)

    OdpowiedzUsuń

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...