Wyzwanie 2013 – Tydzień 8

O tygodniu, który dopiero co się zakończył (rzecz jasna patrząc na moje zmagania z przygotowaniem się do kolejnego maratonu) można by śmiało rzec (przepraszam za to jakże potoczne określenie, ale żadne inne aż tak dobrze nie oddaje stanu rzeczy): Tak dobrze żarło i zdechło… A wszystko przez to, że nie uważam się za ryzykanta i czasem wolę odpuścić. Tym razem, gdy natura powiedziała Uważaj! – ja odpowiedziałem: Pas. Ot, nie uważam się za łowcę burz. Ale – tradycyjnie już – po kolei.

Wtorek: OWB1 10 km + Podbiegi 15x120 m + Przebieżki 5x100 m + OWB1 2km
Trening bez większych rewelacji. Dycha, podbiegi, przebieżki, dwójka, rozciąganie i do domu. No tyle, że podbiegi nieco dłuższe i musiałem przenieść się na drugą stronę górki w Lasku Marcelińskim (na tej pierwszej stronie podbieg jest bardziej równomierny, acz krótki) i do tego pierwsze metry biegać po niemal minimalnym wzniesieniu.
A propos – jak odliczacie do końca podbiegów (względnie interwałów)? Zauważyłem, że u mnie (na przykładzie piętnastu podbiegów) wygląda to mniej więcej tak: Pierwszy, drugi, …, piąty (jeszcze dwa i półmetek), …, siódmy, środkowy, dziewiąty, dziesiąty (jeszcze pięć), pięć, cztery (ostatnie trzy), trzy, dwa, ostatni.

Czwartek: OWB1 3 km+ Przebieżki 3x100 m + OWB2 15km, przerwa 6-8' + Przebieżki 5x200/200 m + trucht 1 km (Tempo: OWB2 5:00- 4:55/km, "dwusetki" 44-45")
Trening z duszą na ramieniu. A to dlatego, że… bałem się, czy mi baterii w Gremlinie wystarczy. Bo jak ja bym trening zrealizował, jak by mi tu nic nie brzęczało kiedy zwolnić a kiedy przyspieszyć, że o zliczaniu kilometrów nie wspomnę (biedny garminoholik)? Na wszelki wypadek wyłączyłem wibracje (a nuż pozwoli to zaoszczędzić te kilka watów). Udało się - trening ukończyłem.
Kluczowy odcinek ze średnim tempem 4:55/km przy tętnie (również średnim) 152 bpm – trener pochwalił.

Piątek: OWB1 20 km + Przebieżki 5x100/100, pompki + brzuszki
Kolejny już raz miał być piątek, a była sobota. Na domiar złego nie rano, a w środku dnia (przypomnę, że w ostatni weekend ciepławo dosyć było). Efekt taki, że mimo iż średnie tempo o czterdzieści sekund wolniejsze od czwartkowej piętnastki, to tętno niższe już jedynie o dwa uderzenia. Bieganie w ciągu dnia ma jednak ten plus, że łatwiej kogoś spotkać na trasie. I choć uwielbiam swoje samotne treningi, miło było tym razem pierwszą część trasy przebiec w towarzystwie napotkanego (akurat biegliśmy podobnym tempem i w tę samą stronę) pewnego Maniaka.
I tylko na ćwiczenia siłowe znów zabrakło energii. A właściwie to logistyka nie zagrała.

Niedziela: Bieg 26km (ciągiem) - OWB1 6 km + Cross2 7 km (HR na płaskim do 170ud) + OWB1 6 km + Cross2 6 km (HR na płaskim do 170ud) + trucht 1k m + solanka
 I wszystko szło dobrze do niedzielnego poranka, kiedy to wstałem i zorientowałem się, że wali piorunami jak głupie. O ile do biegania w deszczu już zdążyłem się przyzwyczaić, to na bieganie po lesie podczas burzy raczej się nie zdecyduję. I nie zdecydowałem. A właściwie zdecydowałem – że lepiej będzie zostać w domu.

Tak właśnie wyglądało niebo nad Poznaniem (i okolicami), gdy ja akurat miałem wyjść na trening
Zdjęcie: Michał Cichocki; Źródło: Polscy Łowcy Burz

Rzecz jasna łudziłem się jeszcze, że może uda to się jakoś nadrobić. Ale w końcu pogodziłem się z tym, że czasem trzeba odpuścić.

I tak, zamiast kolejnego rekordu ilości pokonanych kilometrów, mimochodem zaliczyłem tydzień regeneracyjny – jedynie 63,6 km. Na pocieszenie pozostaje fakt, że lipiec był bezwzględnie rekordowy w mojej krótkiej karierze biegacza amatora – wliczając trening wczorajszy 323,9 km. Teraz trochę zluzujemy, bo już w najbliższą niedzielę sprawdzę jakie efekty przynosi praca Trenejro i moja, próbując poprawić życiówkę w biegu na 10 km (zapowiadają wprawdzie upały, ale powalczyć można)