Podsumowanie tygodnia - 8(7)tdMD

Tak oto po raz kolejny muszę nadrabiać zaległości. Ale w natłoku zobowiązań różnej maści (praca, rodzina, studia i takie tam) gdy mam do wyboru pisać o bieganiu lub wyjść pobiegać, wybór staje się dosyć oczywisty. Tym razem jednak wyjątkowo pozwolę sobie opisać dwa tygodnie za jednym zamachem, ale to tylko dlatego, że w tym drugim, w obojętnie jakiej rubryce (przebiegnięte kilometry, aktywne minuty i co tam jeszcze dusza zapragnie) mogę wpisać jedynie „zero”. Za to gdybym stworzył rubrykę „czas spędzony w łóżku z grypą żołądkową” miałbym dopiero co pisać. Ale nie będę nikogo w szczegóły wprowadzał, bo to naprawdę nic przyjemnego (dla upartych: link). Fakt jedynie jest taki, że przez cały tydzień moje buty do biegania były permanentnie (sic!) bezrobotne.

Ale za to tydzień wcześniej – realizacja planu: 100%. Choć wcześniej niewiele na to wskazywało.

Środa
1600 m (400 m RI), 3200 m (800 m RI), 2 x 800 m (400 m RI)
Pierwszy odcinek wyjątkowo udało mi się pobiec bardzo blisko zakładanego tempa – średnio wyszło jedynie sekundę szybciej niż dolny zakres tempa dla odcinków 1600/2000 m (4:55/km). W kolejnym wstrzeliłem się już idealnie w sam środek przyjętego dla dystansu Short Tempa. Natomiast kończące trening dwa odcinki 800-metrowe pokonałem na tej wolnej granicy (4:55/km) ale wciąż w założonym tempie (wychodzi z tego, że zarówno odcinki 800 m, jak i ten dwa razy dłuższy biegłem w takim samym średnim tempie, a jednak zgodnie z planem). Reasumując, całkiem przyjemny trening interwałowy – tylko chmara piesków w parku nieco przeszkadzała się nim w pełni cieszyć. Dziękować Opatrzności pieski (szczególnie taki jeden, który stojąc na czterech łapach miał z metr-dwadzieścia wysokości) miały mądrych właścicieli i mogłem się nim w ogóle cieszyć.

Piątek
10 km run: 1,5 km easy, 7 km @MT pace, 1,5 km easy
Trening, który niczym szczególnym się nie wyróżnił – może poza tym, że na tych siedmiu kilometrach byłem nieco wolniejszy (jakieś 5 sekund na kilometrze) niż być powinienem. Ot, „zrobiłem swoje”.

Niedziela
25 km @MP + (19-28 sec/km)
W tym wypadku, że tak sparafrazuję klasyka, wystąpiły chwilowe trudności na odcinku planowania. Po prostu nie wstałem odpowiednio wcześnie, a u nas w domu niedziela wygląda zwykle tak, że jeśli się bladym świtem nie podźwignę, to praktycznie o bieganiu mogę zapomnieć, zwłaszcza jeśli chcę wyjść na dłużej niż półtorej godziny. Na szczęście, m.in. dzięki wsparciu ciotki Ewy (tej samej, która tak wspaniale kibicował mi na trasie półmaraton w Kościanie), o dziewiętnastej pozostało już jedynie wykąpać i położyć dziecko a wspaniałomyślna Małżonka wzięła to na siebie i mogłem wskoczyć w biegowy strój. Ubrałem się ciepło (na dworze było sześć kresek poniżej zera) i z optymistycznym przeświadczeniem, że uda mi się przebiec całe założone 25 km (przez cały dzień sądziłem, że jeśli w ogóle się uda, to dużo mniej) ruszyłem do pobliskiego parku. Tu właśnie pojawił się kolejny „mały” problem – jedyne miejsce na bieganie o tej porze i w tych okolicznościach to moja standardowa (ale nie na długie wybiegania) niespełna-jednoklimetrowa pętla. I jak tu kręćka nie dostać? Z pomocą przyszła „Trójka” – najpierw słuchowisko, potem koncert Chemii i wreszcie Minimax Piotra Kaczkowskiego bez Piotra Kaczkowskiego, odciągały moją uwagę od liczenia kolejnych okrążeń i trening przebiegła naprawdę bardzo przyjemnie. Nawet mimo mrozu, który z biegiem czasu przybierał na sile (chusta sztywniała mi na twarzy) – gdy dotarłem wreszcie do domu termometr wskazywał już dwucyfrową wartość (oczywiście na minusie).

W tym wszystkim najbardziej cieszy to, że w tygodniu bez choroby udało się w pełni zrealizować założenia. A w tygodniu z chorobą? No cóż, choroby się zdarzają (nawiasem mówiąc rozłożyło wszystkich po kolei – nawet moja mama, która odwiedziła na s w tym tygodniu, odchorowała swoje). Po wyzdrowieniu biegnie się dalej.